οδμηρός

ὀδμηρός, -ά, -όν (Α)

δύσοσμος, δυσώδης.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὀδμή, παλαιότ. επικ. τ. τής λ. ὀσμή + κατάλ. -ηρός (πρβλ. δαπανηρός, τολμ-ηρός)].